Nadine Rosa-Rosso - L'air du temps

Ik had afgelopen zondag een gesprek met een jonge anti-racistische activist. Het gesprek maakte dat ik het artikel dat ik in de zomer van 2007 schreef, als reactie op de petitie tegen het dragen van een hoofddoek op school, opnieuw ging opzoeken. Ik kon, bij het opnieuw lezen ervan, tien jaar later, alleen maar vaststellen dat mijn vrees van toen werkelijkheid is geworden. Ja, er is toen een kruistocht gestart, niet alleen tegen het dragen van de hoofddoek, maar tegen de vrije meningsuiting op zich van jonge mensen op school. Die onderdrukking van de meningen heeft een nieuwe opgang gekend met de strijd tegen de "radicalisering", of tegen het zogeheten "complottisme ". Deze nieuwe kruistocht heeft bij vele tieners die hier geboren zijn het gevoel versterkt, dat ze hier niet worden geaccepteerd. Al meer dan vier jaar ben ik in contact met moeders wiens kinderen naar Syrië zijn vertrokken. Ik ben ervan overtuigd dat dit gevoel van uitsluiting, gebaseerd op een ef

Suite à une discussion ce dimanche avec un jeune militant antiraciste, j'ai relu l'article que j'avais écrit à l'été 2007, en réponse à la pétition contre le port du foulard dans les écoles. En le relisant, dix ans plus tard, je suis obligée de constater que mes craintes se sont malheureusement avérées pertinentes. Oui, une croisade a bien été lancée, non seulement contre le port du foulard, mais plus fondamentalement contre la libre expression des jeunes dans les écoles. Répression de l'expression qui a pris un nouvel essor avec la prétendue lutte contre la radicalisation, ou contre le tout aussi prétendu "complotisme". Et cette croisade a, dans une large mesure, renforcé le sentiment de nombreux adolescents nés ici qu'ils ne sont pas acceptés comme tels. Côtoyant depuis plus de quatre ans des mamans dont les enfants sont partis en Syrie, je suis convaincue que ce sentiment d'exclusion, reposant sur un ÉTAT d'exclusion, est à la source de